Deze website is gemaakt door Carel Banse en informeert over diens activiteiten op het gebied van veteranen en de geschiedenis van Nederlands-Indie en Nederlands Nieuw-Guinea.

Geachte bezoeker,

Ik heet u van harte welkom op deze website, die oorspronkelijk is opgemaakt ter promotie van het boek Onbereikbaar Dichtbij. Het initiatief om deze unieke publicatie te maken is ontstaan toen mijn kleindochter Ismay Gijsen tijdens haar opleiding aan het Grafisch Lyceum Rotterdam mij uitnodigde voor een interview in haar klas. Het was 2015 en het hoofdonderwerp van het interview zou zijn mijn loopbaan bij de Koninklijke Luchtmacht, zo hadden we al een keer geoefend. Gaandeweg het ongedwongen gesprek in de groep verschoof de aandacht echter naar de herdenking van de capitulatie van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indie op 15 augustus 1945. Toen bleek dat noch de studenten, noch de leerkrachten bekend waren met deze belangrijke periode in de vaderlandse geschiedenis, hebben we gezamenlijk besloten tot een project: studenten interviewen veteranen en schrijven hun verhalen op. Het boek Onbereikbaar Dichtbij is daarvan het resultaat.

1. BEGELEIDING NAAR DE ARBEIDSMARKT

Sinds mijn dienstverlating in 2010 is er veel gebeurd. Samen met enkele andere enthousiaste, bij veteranen betrokken collega’s, begeleidde ik ex-militairen naar passende banen in de burgermaatschappij, eerst met de Stichting Employability Centrum voor Defensiepersoneel, vervolgens op verzoek van de toenmalige Directeur Veteraneninstituut, Frank Marcus, met BanenVoorVeteranen en nu met VeteranenEnzo, onderdeel van BanenEnzo van Sieto Doornbos. U kunt daarover meer lezen op de pagina Erkennen en waarderen.

3. ONBEREIKBAAR DICHTBIJ

Toen kwam daar de coördinatie van de interviews van de studenten en veteranen Nederlands-Indie en Nieuw-Guinea uit de omgeving van Dordrecht bij en het uitgeven van het boek. Gevolgd door de officiële presentatie in september 2015 in de MultiBusinessPlaza van Marty Picauly in Dordrecht. De zoektocht naar de geschiedenis van mijn familie heeft inzicht gegeven in de ontwikkeling van de relatie tussen mijn vader en mij. Op zijn sterfbed werd het mij duidelijk: mijn vader was net zo ‘onbereikbaar dichtbij’ voor mij geweest als ik ‘onbereikbaar dichtbij’ was geweest voor hem. Hoeveel veteranen, partners en kinderen zouden hetzelfde gevoel hebben? Was er wel voldoende erkenning en begrip voor de ‘oudere’ veteranen en voor de ‘jongere’ veteranen? Het verhaal heb ik mogen vertellen in het Indisch Tijdschrift ‘Moesson’ Zie verder de pagina Onbereikbaar Dichtbij: het boek voor foto’s en toespraken.

5. OORLOGSGRAVENSTICHTING EN EREVELD VOL LEVEN

Begin 2017 werd ik – na een inspirerend gesprek met de gedreven Directeur Theo Vleugels, vrijwilliger bij de Oorlogsgravenstichting, een logisch vervolg op de betrokkenheid bij onderwerpen zoals herdenkingen, erkenning en waardering en respect. Aanvankelijk richtte ik mij op multimedia, maar op verzoek ben ik lid geworden van het kernteam van Ereveld Vol Leven. Omdat het thema voor 2017 ‘Nederlands-Indie’ was, mocht ik ook aan de presentatie van de zeven kruisen op Ereveld Loenen meewerken. De kruisen representeren de zeven Erevelden van de Oorlogsgravenstichting op Java, Indonesië. De toespraak die ik daar mocht houden, kunt u volgen op de pagina Presenteren en publiceren.

2. HERDENKING 15 AUGUSTUS 1945

In 2013 werd ik door Mieke Engelberts uitgenodigd om op de jaarlijkse herdenking van de capitulatie van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog op 15 augustus 1945 in Rotterdam de aanwezigen toe te spreken. De toespraak, die mij in een droom was aangereikt, werd goed ontvangen, ook door diegenen die de verschrikkingen van de oorlog en de daarop volgende Bersiaptijd hadden meegemaakt. Het was voor het eerst, dat ik sprak over die periode en de gevolgen daarvan voor ons gezin. De oorlog, de kampen, Nederlands-Indie waren altijd voelbaar aanwezig in ons gezin, maar er werd nimmer over gesproken. Als bestuurslid van de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 in Rotterdam ondersteunde ik tot begin 2017 de organisatie van de jaarlijkse herdenking op de Boompjes in Rotterdam. U kunt daarover meer lezen op de pagina Herdenken en gedenken.

4. FREEBIRD69

De ontmoeting met Mariska en Dennis van der Kraats in 2017 was een volgende stap. Dennis was op zoek naar informatie over zijn opa, die in Nederlands-Indie had gediend en benaderde mij daarvoor. Zij bleken een straat verderop in Etten-Leur te wonen. Bij hun eerste bezoek aan ons hebben we niet alleen over Nederlands-Indie gesproken, maar ook over hun persoonlijke ervaringen als gezin: veteraan met moral injury, partner en kinderen. Over de hulpverlening vanuit het Ministerie van Defensie, het Veteraneninstituut en andere relevante hulpverleningsinstanties. Maar ook over hoe sommige veteranen tussen wal en schip terecht kunnen komen en opvang alleen nog van kameraden wordt geaccepteerd. Hun community Freebird69 op Facebook laat zien hoeveel verborgen en zichtbaar leed er is onder jongere veteranen. Nuttig voor de samenleving en helend voor veel veteranen is ook hun Stichting Veteranen Search Team en hun inspanningen voor een regionaal inloophuis voor veteranen ins onze woonplaats Etten-Leur. We werken nu zoveel mogelijk samen en ik mag af en toe als bliksemafleider voor hen fungeren, een eervolle taak. Wat zij doen voor veteranen en hun gezinnen past perfect bij de pagina Erkennen en waarderen.

Beste bezoeker, de verschillende activiteiten lijken in eerste instantie misschien weinig verband met elkaar te hebben. Voor mij werd echter steeds duidelijker: de geschiedenis van mijn familie, mijn ouders, mijn grootouders is onlosmakelijk verbonden met de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indie, de daarop volgende Bersiap periode en de onafhankelijkheid van Indonesië – waardoor hun geboorteland ophield te bestaan. Erkenning en waardering voor hen, die het hebben meegemaakt, is belangrijk en zeker ook voor hen, die in Nederlands-Indische bodem en elders in Zuid-Oost zijn achtergebleven (zoals mijn opa Adolph Verstift), die een zeemansgraf vonden (zoals mijn jonge ooms Jacob Banse van 13 jaar en Edward Banse van18 jaar) of die nog steeds vermist zijn (zoals mijn oudoom Willem Verstift). Het motto van de Oorlogsgravenstichting zegt het: ‘Opdat zij met eere mogen rusten‘.

Voor de oudere veteranen was er destijds geen enkele opvang. Voor de jongere veteranen is die er gelukkig wel, maar onze aandacht voor hen mag niet verslappen. Daarom bestaan Freebird69 en VeteranenEnzo, de inloophuizen en veteranencafe’s. En daarom doe ik wat ik doe, in samenwerking met anderen, die zich verbonden voelen met veteranen en hun gezinnen. Samen Voorwaarts!

Met respectvolle groet,

Carel Banse
info@onbereikbaardichtbij.nl