Ik laat op deze foto zien de drie raakvlakken die er zijn.
Als eerste raakvlak: mijn dienstplicht bij de Koninklijke Luchtmacht. Ik ben geen oorlogsveteraan, maar voel mij wel sterk verbonden met de vele dienstmakkers die ik in die tijd heb mogen ontmoeten. Nog steeds staan wij via diverse FB pagina`s met elkaar in verbinding en praten over zaken en belevenissen waar anderen geen weet van hebben. Nog altijd vind ik het jammer, speciaal voor mijn beide zoons, dat de dienstplicht afgeschaft is. Eigenlijk vertoon ik dezelfde symptomen als een veteraan, als ik hen thuis iets wil bijbrengen dan is het: ja hoor, komt ie weer met zijn soldatenverhalen. Ik heb zoveel beleefd maar kan het verhaal thuis niet kwijt. De dienst heeft mij voor een groot deel gevormd tot wie ik nu ben.
Het tweede raakvlak is het boek: Ik heb zojuist het gedeelte over de inzet in het voormalige Nederlands-Indië gelezen en ben nu al diep onder de indruk. Als dienstplichtig kok op de vliegbasis Volkel werkte ik samen met 2 kwartiermakers van de “7 december divisie” Gerrit en Piet, achternamen ben ik helaas na 30 jaar vergeten. Omdat ik serieuze interesse had ik hun verhalen hebben zij mij heel veel verteld. Vooral het verhaal van Piet dat hij met een doorgeladen revolver onder zijn kussen sliep is mij altijd bij gebleven. Bovendien hebben zij mij wegwijsgemaakt in de Indische keuken, waar de Luchtmacht zo bekend om was.
Het derde raakvlak is mijn missie op dit moment: een plaatsgenoot van mij is ook veteraan. Gerard de Leeuw, hij heeft dienst gedaan bij het 4de Bataljon Regiment Stoottroepen in Padang in Midden-Sumatra. Ik heb een tentoonstelling mogen maken over zijn dienstjaren in Indië voor de historische kring Laren en heb daarvoor zijn fotoalbum mogen gebruiken. Nu ben ik bezig om deze foto`s te digitaliseren en er een dvd van te maken zodat hij de foto`s beter kan bekijken. een klein gedeelte van het album ziet u aan de linkerkant van de foto. Ik zal hem dan ook uw boek schenken.
Van een andere plaatsgenoot (Jan Schenk 1929 – 2002) heb ik al een fotoreportage gemaakt en aan de familie geschonken. Ik kom uit een familiebedrijf en wij hadden veel plaatselijke veteranen onder onze klanten, sommige vertelden honderduit en andere bijna niets als ik hen naar hun ervaringen vroeg. Veel van deze “stille” jongens moeten verschrikkelijke dingen meegemaakt hebben, mijn grootvader zei dan dat ze mataklap waren geworden. Men sprak er gewoon niet over…..
